Column | Rouw

Ze is er al een poos niet meer. Toch zijn er van die momenten dat die laatste dag, haar laatste moment in alle hevigheid voorbij komt. Dan ben ik weer bij haar. En voel ik het weer. Dan mis ik haar zo erg dat het zeer doet.

Rouw blijft kennelijk bij je voor de rest van je leven. Met elke herinnering groeit het gemis. Tijden lang draag je het rustig met je mee en lijkt het of je er aan gewend raakt. Tot dat ene moment dat je geraakt wordt door een klein gebaar, een geluid, een geur en dan weet je het weer, het went nooit.

Er zijn boeken over vol geschreven. Net als liefde raak je er niet over uitgedacht. Erover praten is andere koek. Hoe schets je met woorden een beeld van je jeugd, hoe het gras rook toen je samen met haar in de tuin bezig was op een zonovergoten dag? Je kunt het vertellen aan iemand, maar in je hart ben jij daar weer op dat moment. Dat gaat verder en dieper dan woorden.

Als het weer eens de kop op steekt en het kan even, dan is het heerlijk bevrijdend om aan de tranen toe te geven. Al duurt het moment nog zo kort, het lucht op en doet zo’n recht aan de liefde die ik nog steeds voor haar voel en altijd zal blijven voelen. Het is ook als een wondje dat maar niet geneest. Een wondje met een rauw randje.

 

© Petra van Eldik – Neleman

Terug naar overzicht

Laatste nieuws