Vaders
Hij weet het nog als de dag van gisteren. Ze kregen de woorden te horen die niemand horen wil. ‘U bent uitbehandeld.’ Zijn vrouw moest haar kinderen in de steek laten. Niet omdat ze een ander liefhad. Niet omdat ze een carrière nastreefde die het moederschap in de weg stond. Nee. Ze moest het, omdat ze kanker had.
Oma, haar moeder, was verbijsterd. Dit kon niet. Zij moest eerst doodgaan. Zo hoort het. Maar nee, zij kreeg het overlijden van haar dochter te verdragen.
Hoe doe je dat? Je kinderen opvangen, omdat ze hun moeder gaan verliezen? Je dochter overleven? Er is geen recept. Je ondergaat het, omdat het zo is. En zelfs mensen die je voorgegaan zijn, kunnen je niet helpen. Want het is nieuw en volslagen onbekend. Voor jou. De ervaring van een ander doet er niet toe. Nog niet.
Je hebt tijd nodig om te kunnen beseffen wat er gebeurt. Steeds als je denkt, ‘Ik krijg er een beetje grip op,’ doet het volgende zich alweer voor waar je niet op voorbereid was. Je loopt achter de feiten aan. Je raakt uitgeput.
Toch moet je door. Zij heeft het immers zwaarder dan jij. Denk je. Maar er is geen erger of zwaarder. Er is alleen niet te stelpen verdriet. Voor moeder en oma. Voor dochter en zoon. Voor de vader die het allemaal ondergaat, die moeder en dochter en zoon opvangt en zijn eigen verdriet opspaart. De ongekende kracht van vaders.
© Petra van Eldik – Neleman
Terug naar overzicht