Verliefd

Elke avond vielen ze naast elkaar in slaap. 56 jaar lang. Ze vertelde het alsof elke nacht de eerste keer was. Zo puur. Zo vol genegenheid. Ze kon maar niet bevatten dat alles nu anders was, het bed zo leeg zonder hem.

Ze wist dat hij zou overlijden, het ziekbed was langer dan gedacht. Hij maakte het dragelijk met zijn rustige, relativerende humor. Zo was hij. Altijd oog en oor voor de ander.

Hij was een man van weinig woorden die je onvoorwaardelijk lief had. Hij zocht steeds het goede voor jou, soms met een rake, wijze opmerking, maar meestal door er gewoon te zijn en het goede in alle eenvoud voor te leven.

Niet één keer vertelde ze iets naars of negatiefs over hem. Dat lukte gewoonweg niet. Ook zijn kinderen en kleinkinderen spraken vol liefde en dankbaarheid over hem. Terwijl ik aandachtig luisterde en alles opschreef ter voorbereiding van de afscheidsdienst, werd ik steeds stiller vanbinnen.

De liefde die ze gedeeld hadden, was ongekend. Zoals je je voorstelt dat het zou moeten zijn. Niet dat zijn leven over rozen was gegaan. Integendeel. Al veel te jong verloor hij zijn vader en broer. Toen hij verliefd werd op zijn vrouw, was zij de eerste en enige aan wie hij vertelde hoe diep het hem had geraakt. Dat was genoeg. Zij luisterde en vanaf die dag hielden ze elkaars hand vast. Elke avond. Voor ze in slaap vielen.

© Petra van Eldik – Neleman