Foto

Toen ze zag dat er iets niet in de haak was met haar dreumes, belde ze haar man. Hij luisterde aandachtig en stelde haar gerust. ‘Kom ik vroeg naar huis, eten we lekker patatjes, nemen we hem op schoot en spelen we een spelletje met de meisjes. Dan is hij vast weer opgeknapt.’

Hoewel ze hem wilde geloven, verbrak ze de verbinding met een akelig voorgevoel. Ze vertrouwde het allerminst. Niet veel later kreeg ze op onbeschrijflijke wijze gelijk. Van het ene op het andere moment ging het mis. Hersenvliesontsteking. Haar kleine mannetje overleed in haar armen.

Het afscheid was ontroerend, de woorden waren lief, de aandacht deed goed. De dagen en maanden erna waren moeilijk. Het leven ging ogenschijnlijk door, maar in hun hart en hoofd stond het stil. Doodstil.

Een dagje uit. Dat zouden ze doen. Proberen de zinnen te verzetten. Even wat lucht voor de meisjes. Het was een zonnige dag en ze genoten volop terwijl zij, hoogzwanger, vanaf een terrasje toekeek. Het nieuwe leven dat ze droeg, maakte haar blij en tegelijkertijd weemoedig. Ze keek ernaar uit, maar voelde het gemis van haar zoontje des te meer.

Aan het eind van de dag wilden de meisjes graag met z’n allen op de foto als herinnering aan een leuke dag. Zouden ze nog even doen. En toen trof het haar. Op de foto. Allemaal samen. Nooit meer. Als gezin. Compleet.

© Petra van Eldik – Neleman