Zonnestraaltje

Pas als je het zelf meemaakt, weet je hoe het is. Tot die tijd kun je bang zijn dat het je overkomt of schuif je de gedachte zo ver mogelijk van je af. Zij niet meer. Ze is weduwe. Elke dag.

Als je langskomt, vindt ze het fijn om erover te praten. Niet zwaarmoedig. Wel eerlijk. Met een glimlach en een traan. Ze verstaat de kunst om het positieve te blijven zien. In alles. Nou ja, bijna alles. Als ze alleen is en niemand kijkt, ziet zij hoe zwart het kan zijn zonder hem; vertellen haar tranen hoe peilloos diep de rauwe pijn is.

Moedig stapt ze af op elke nieuwe dag. Haar kinderen geven haar moed al schrijnt de gedachte dat hij ze nooit zal zien trouwen, laat staan dat hij de vreugde zal kennen om opa te zijn. Oma en schoonmoeder zonder hem. Ook dat vergt moed. Stapje voor stapje vertrouwt ze erop dat het zal lukken.

Laatst ontving ik een mailtje van haar. Het was de laatste zin die me zo raakte; woorden die je herkent als je weet wat het is om je lief te moeten missen. Nadat ze had verteld hoe dankbaar ze was voor de aandacht van de mensen om haar heen, schreef ze: ‘Het rouwen heeft daardoor zo nu en dan een zonnestraaltje.’

© Petra van Eldik – Neleman