Hoe dan?

Ze gingen een eindje rijden, maar na een poosje vertrouwde ze het niet. Ze had hem al eens eerder zo gezien en wilde de huisarts bellen. Zoals zo vaak wimpelde hij het weg en zij gaf deze keer toe. Met grote tegenzin.

Twee dagen later belde ze toch. Wat bleek? Hij moest naar het ziekenhuis. De arts vertelde dat hij geopereerd kon worden, maar de kans dat hij er goed uit zou komen was heel klein vanwege zijn algehele conditie.

De volgende dag overleed hij in alle vroegte, amper drie dagen nadat ze samen dat tochtje hadden gemaakt. Onvoorstelbaar. Ze hadden tot op het allerlaatst nog lieve woordjes tegen elkaar gezegd - tot dat ene, onafwendbare moment. Dat moment waarop de tijd niet lijkt te bestaan.

Zijn stoel is leeg. Zijn pet hoeft hij niet meer op. Zijn jas hangt aan de kapstok om niet meer gedragen te worden. Als ze om zich heen kijkt, voelt alles zo vertrouwd en lijkt het alsof hij er nog is. En ja, ze zeggen dat je er aan went. Maar hoe dan?