Taal

Ouder worden. Hardop mijmeren. Terugkijken op je leven. Het lijkt vanzelfsprekend als je ouder wordt. Zeker als je bedenkt dat we geleerd hebben hoe belangrijk het is om te praten. Toch is het niet voor iedereen weggelegd om te vertellen over wat er vroeger is gebeurd.

Zo kon het gebeuren dat een moeder juist in haar schulp kroop toen de herinneringen aan vroeger te scherp in het vizier kwamen. Haar kinderen probeerden haar te begrijpen en stelden vragen. Ze waren heel benieuwd naar haar verhalen. Maar, hoe hard zij het ook probeerde, het lukte haar niet om onder woorden te brengen wat haar zo raakte. 

Al jong had ze veel meegemaakt. Te veel. We zouden het nu een trauma noemen. In haar tijd ging je echter ‘gewoon’ door. Iedereen had immers weleens wat. Zonder dat ze het wist, droeg ze een onzichtbare rugzak met zich mee die ongemerkt steeds zwaarder werd.

Met het ouder worden keek ze steeds vaker terug in plaats van vooruit. Wat vroeger normaal leek, zag ze nu in een ander, doorleefder perspectief. Terwijl ze ongemerkt haar rugzak uitpakte, werd ze overvallen door emoties waar vroeger geen tijd of ruimte voor was.

Ze zocht, meer voor haar kinderen dan voor zichzelf, naar woorden die zich nog steeds niet lieten vinden. De taal van haar gevoel verstond ze echter des te beter. En dat was meer dan ze ooit gekend had. Daar kon geen praten tegenop.

© Petra van Eldik – Neleman