Morgen

'Morgen ga ik dood.' Toen hij het ziekenhuis verliet, was dat het eerste wat hij zei. Zijn vrouw en kinderen schrokken ervan, maar wisten ook dat hij goed nadacht voordat hij iets zei. Dat was al zo toen zijn vader hem als kleine jongen vroeg wat hij later wilde worden. Hij antwoordde beslist, 'Dat weet ik nog niet, maar ik weet wel dat ik iets met techniek wil doen.'

Na de lagere school mocht hij kiezen tussen de mulo en de lts. Hij koos met overtuiging voor het laatste. Zijn aanleg voor het timmervak, zijn technisch inzicht en talent voor tekenen bleven niet onopgemerkt. De tekenleraar wilde hem opdrachten geven buiten t normale lesprogramma om. Hij dacht erover na en stelde zichzelf de vraag, 'Wil ik hiermee verder?' Zijn conclusie was: ja, ik wil tekenaar worden. Uiteindelijk zouden heel veel monumentale panden bij hem in goede handen zijn dankzij zijn tekenhart en timmermansoog.

Wat anderen soms nooit ontdekken, wist hij al van jongs af aan: je innerlijke stem is je beste raadgever. Hij liep niet aan zichzelf voorbij. Hij liet zich niets aanpraten dat niet bij hem paste. Hij was 'gewoon' zichzelf. Met veel daadkracht gaf hij steeds weer gehoor aan wat hij van binnen aanvoelde.

Was dat ook het geval geweest toen hij die indrukwekkende woorden sprak, nadat hij uit het ziekenhuis was ontslagen? Zijn vrouw en kinderen hebben het niet meer aan hem kunnen vragen.